صنعت نساجی اصفهان در این سال‌ها روند رو به سقوطی را آغاز کرده است که این روزها در نقاط پایانی آن قرار داریم. اصفهان که زمانی به منچستر شرق شهرت یافته بود در حال حاضر به تسخیر پارچه‌های ترکی، هندی و پاکستانی درآمده است. رانت واردات رمق کارخانجات پارچه‌بافی در اصفهان را گرفته و خط‌های تولید یک به یک در حال تعطیل شدن می‌باشند.

هر چند جنس چینی به اذعان مشتریان و فروشندگان از نظر کیفیت مشابه پارچه‌های ایرانی نیست. اما به علت قیمت پایین آن مورد اقبال بخش زیادی از مردم قرار گرفته است. در حال حاضر حتی تولید کنندگان لباس نیز از منسوجات چینی استفاده می‌کنند.

پیش از این معاون اتحادیه تولیدکنندگان محصولات نساجی اصفهان با اشاره به مشکلاتی که صنایع وابسته به دولت بر سر صنعت نساجی اصفهان آورده، گفته بود:

«متاسفانه با رشد تورم، ارزهای نیمایی و غیره که برای واردات پنبه در نظر گرفته شده و یارانه‌هایی که پرداخت می‌شد قطع شد و از طرف دیگر پتروشیمی‌ها نیز هربار یک بلایی بر سر صنعت نساجی آورده و یک سنگی پیش پای لنگ این صنعت انداختند. امروز اوضاع طوری شده که پتروشیمی‌ها مواد اولیه را به ما گران‌تر از مبلغی که به کشورهای خارجی می‌فروشند، می‌دهند»

خرید مواد اولیه گران‌تر از تولیدکنندگان خارجی

صاحبان صنعت نساجی اصفهان باید مواد اولیه را مطابق فوب جهانی خریداری کرده و ۹ درصد مالیات نیز به دولت بدهد. اما تولید کنندگان خارجی مواد اولیه را تنها به قیمت فوب جهانی خریداری می‌کنند و از پرداخت مالیات معاف می‌باشند. به این صورت تولید کنندگان خارجی در مرحله اول ۱۰ درصد جلوتر از تولید کنندگان داخلی می‌باشند.

به این صورت صنایع نساجی اصفهان به سمت ورشکستگی کامل پیش رفته است. بسیاری از کارخانجات تولید پارچه حتی از عهده پرداخت وام‌هایی که برای نوسازی گرفته بودند نیز عاجز هستند.

سیاست‌های غارتگرانه مقامات دولتی در ۴۰ سال گذشته صنایع کشور را زمین‌گیر کرده است. تعطیلی و رکود از صنایع کوچک شروع شد، اما حالا به صنایع بزرگ مانند صنعت نساجی اصفهان رسیده است. این سیاست‌ها هر روز بر خیل کارگران بیکار اضافه خواهد کرد. اعتراضات گسترده کارگران در چند ماه گذشته نشان‌دهنده وضعیت وخیم صنایع در کشور است.