کارگران کارخانه پارسیلون خرمآباد خواستار مشخص شدن وضعیت خود و کارخانه شدند. نزدیک به ۷ سال از توقف فعالیت‌های تولید این کارخانه می‌گذرد. اما کارگران رسمی و بازنشسته این کارخانه هنوز در انتظار تعیین تکلیف نهایی وضعیت خود و کارخانه می‌باشند. این کارخانه در سال ۵۳ در شهر خرمآباد تاسیس شد. ظرفیت اسمی این کارخانه تولید ۴۶ تن نخ نایلون ۶ بود. اما، هیچگاه عملی نشد.
در سال ۸۲ با واگذاری حاشیه‌دار این کارخانه به بخش خصوصی ریل تعطیل آن کلید خورد. کارخانه پارسیلون، پیش از این نزدیک به ۱۷۰۰ کارگر داشت. پیش از تعطیل شدن کارخانه نزدیک به ۱۰ هزار نفر در صنایع پایین دستی آن مشغول بکار بودند.
به گفته کارگران این کارخانه به شرکت آتیه دماوند از شرکت‌های وابسته به وزارت صنعت واگذار شده است. اما به دلیل اختلافات مالی و بدهی‌های به بانک فعلا وضعیت کارخانه مشخص نیست. پیش از این مالکیت کارخانه پارسیلون بابت بدهی به طلبکاران این شرکت که چندین بانک بودند، واگذار شده بود. بانک‌ها با توجه به سابقه امر، با طولانی کردن تعطیلی کارخانه اقدام به انهدام آن کرده و با فروش زمین‌های این شرکت به سودهای نجومی دست پیدا می‌کنند.
کارگران قربانیان همیشگی خصوصی‌سازی
قربانیان همیشگی خصوصی‌سازی کارگران هستند که زحمات سالیان آنها به این وسیله دود شده و به هوا می‌رود. خصوصی‌سازی، با شعار افزایش عدالت اجتماعی و اشتغال آمده بود، عملا به نفع سران حکومت و اطرافیان آنها شد. کارگران هرچه بیشتر استثمار و فقیرتر شده و در قعر خط فقر فرو رفتند. سرنوشت کارگران کارخانه پارسیلون، یک نمونه از هزاران غارت ثروت‌های کشور به اسم خصوصی‌سازی است.
سران حکومت بدون توجه به سرنوشت نیمی از جمعیت ایران به فکر سودهای ناشی از خصوصی‌سازی برای خود می‌باشند. ارائه طرح‌های ضدکارگری موجب هر چه فقیرتر شدن کارگران خواهد شد. قربانی کردن حقوق کارگران درآستان خصوصی‌سازی، موجبات به قعر خط فقر رفتن کارگران را فراهم می‌کند. تعارض حقوق کارگران با منافع سران حکومت باعث تشدید نارضایتی‌ها خواهد شد. این نارضایتی‌ها در زمان مناسب باعث قیام‌هایی می‌شود که سران رژیم تجربه خوبی از آن ندارند.