کارگران پایانه های نفتی نسبت به دریافت نکردن حقوق قانونی خود و حذف آن اعتراض کردند. این کارگران مربوط به پایانههای نفتی، خارک، عسلویه و ماهشهر میباشند. این کارگران پایانه های نفتی نسبت به تامین نشدن البسه و امکانات استراحت شامل پتو، ملحفه و بالشت در محل استراحت اعتراض دارند.
کارگران پایانههای نفتی همچنین نسبت به تبعیض وزارت نفت بین کارگران قراردادی، رسمی و پیمانکاری اعتراض دارند. کارگران میگویند وزرات نفت نباید میان کارگران خود تبعیض قائل شود.
آنها همچنین خواستار مشخص شدن زمان تمدید بیمه تکمیلی خود هستند. آنها دراین رابطه نسبت به عملکرد کُند وزارت نفت اعتراض دارند. تاریخ اتمام بیمه تکمیلی این کارگران اول بهمنماه ۱۴۰۰ بوده است. اما برای تمدید قرارداد با شرکت بیمه هیچ زمان مشخصی گفته نشده است.
کارگران پایانه های نفتی همچنین خواستار پرداخت حق مناطق جنگی خود هستند. کارگران پایانه های نفتی خارک در مناطق جنگی قرار دارند. اما در ۲ سال گذشته حق مناطق جنگی خود را دریافت نکردهاند. وزارت نفت تنها برای نیروهای خود مابه تفاوت آنرا درقالب «بک پی» واریز نموده است. اما کارگران پیمانکاری از این حق محروم هستند.
کارگران همچنین مبالغی از دستمزدهایشان را از شرکتهای پیمانکاری طلبکار هستند. اما شرکتهای پیمانکاری بدهی آنها را تسویه نمیکند. بهمین دلیل بر میزان مطالبات کارگران روزانه افزوده میشود.
یک نمونه آن پرداخت نشدن «بک پی» مالیات از دستمزد است که زمینه تبعیض بین کارگران پیمانکاری و سایر کارگران را بیشتر کرده است.
استثمار عریان در شرکت نفت
در حال حاضر شرکت نفت بصورت یک نظام کاملا طبقاتی درآمده و به ارکانهای اول (نیروهای رسمی) ارکان دوم (نیروهای پیمانی و مدت موقت) و ارکان سوم تقسیم شده است. کارگران پیمانکاری هم جز نیروهای شرکت نفت محسوب نمیشوند. این کارگران بدلیل نبود حکومت قانون براحتی مورد استثمار شرکتها قرار میگیرند. یک نمونه آن استثمار کارگران پایانه های نفتی میباشد.
در حکومتی که همه تاروپود آن با رانت و فساد تنیده شده، شرکتهای پیمانکاری با دست باز به سرقت دسترنج کارگران میپردازند. شرکتهای پیمانکاری توسط آقازادهها و یا با حمایت آنها بر صنایع نفت کشور چنبره زدهاند. اساس این شرکتها بر استثمار بیرحمانه کارگران بنا شده است. کارگران در این سالها دریافتهاند، رها شدن از قید و بندهای استثماری در گرو یک تغییر اساسی در ساختار نظام میباشد.