کارگران داربست بند در عسلویه دست به اعتصاب زدند. این اعتصاب به دلیل برخوردار نشدن این کارگران از مزایای کمپین ۱۰/۲۰ می‌باشد. اعتصاب این کارگران داربست بند در ادامه اعتصاب کارگران همکارشان در پتروپالایش کنگان و همچنین فاز ۹ و ۱۰ میدان نفتی عسلویه می‌باشد. کارگران داربست بند اعتصابی پرسنل شرکت ساختار صنعت می‌باشند که در پتروشیمی آرین متانول عسلویه مشغول کار هستند.
کارگران داربست بند خواهان رسیدگی به مطالباتشان از جمله افزایش دستمزد، داشتن امنیت شغلی و اجرای کمپین ۱۰/۲۰ می‌باشند. این کارگران همچنین به دلیل سختی و خطرات جانی حین کار، خواهان اعمال قانون سختی کار در رابطه با شغل خود هستند.
اعتصاب کارگران داربست بند در صنایع نفت و پتروشیمی از روز ۲۸ خرداد آغاز شده است. کارگران داربست بند در پتروپالایش کنگان نیز در این روز دست از کار کشیدند. آنها خواستار رسیدگی سریع به مطالباتشان هستند. کارگران تهدید کردند، در صورت برآورده نشدن خواسته‌هایشان دست به اعتصاب سراسری خواهند زد.
اعتصاب سراسری کارگران صنعت نفت در سال ۱۴۰۰
سال گذشته اعتصاب کارگران صنعت نفت در ۱۱۹ شرکت، کارگاه و صنایع نفت، پتروشیمی و نیروگاه‌ها انجام شد. این اعتصاب نزدیک به دو ماه طول کشید و هزاران کارگر در آن اعتصاب شرکت کردند. اتحاد و پایداری در اعتصاب سراسری کارگران صنعت نفت، باعث شد، آنها به نتایج موفقیت‌آمیزی دست پیدا کنند.
دست باز کارفرما برای ضایع کردن حقوق کـارگران پیمـانکاری
کارگران پیمانکاری در مناطق آزاد تحت قانون کار نیستند. به این ترتیب دست پیمانکاران در ضایع کردن حقوق کارگران باز گذاشته شده است. در مناطق آزاد هرگاه اخراج کارگری از سوی هیات رسیدگی موجه شناخته نشود، کارفرما می‌تواند کارگر را به کار باز نگردانده و حقوق دوران بلاتکلیفی را بعنوان خسارت اخراج بپردازد.
وزارت نفت هم بعنوان کارفرمای مادر در کار شرکت‌های پیمانکاری دخالت نکرده و هیچ پشتیبانی از کارگران انجام نمی‌دهد.
زمانی که مقامات دولتی در وزارت نفت در ارتباط با حقوق و مزایای خودشان تصمیم می‌گیرند، بهترین شرایط را انتخاب می‌کنند. اما هنگامی که به حقوق و مزایای کارگران می‌رسد، عملکرد‌های آنها متفاوت است و آنها را به شرکت‌های پیمانکار ارجاع می‌دهند. به این صورت دو طبقه کاملا مجزا از یکدیگر در صنعت نفت ایران بوجود آمده است. جدا بودن دو صندوق کارگران باعث شده است، شکاف در بین کارگران در صنعت نفت هر لحظه بیشتر شود. به دلیل سیاست‌های استثماری مقامات دولتی، کارگران هر روز فقیرتر و مدیران هر روز غنی‌تر می‌شوند. این شکاف طبقاتی خود عامل اعتراض گسترده کارگران است که نمونه آن را در اعتصاب کارگران داربست بند می‌توان مشاهده کرد.