اگه نمی‌خواهید بروید.! این پاسخ بیشتر کارفرمایان به کارگرانی است که نسبت به وضعیت شغلی و معیشتی خود اعتراض دارند. مسیر اخراج کارگران قرارداد موقت آنچنان هموار است که کارفرماها آن را تنها راه کار پاسخ به اعتراضات کارگران می‌دانند.
ترس از اخراج باعث شده، بسیاری از کارگران قرارداد موقت، حتی برای دریافت دستمزد عقب‌افتاده خود هم اقدامی نداشته باشند. قوانین ضدکارگری باعث شده، دادگاه‌ها با رانت و لابی و رشوه همواره به نفع کارفرما حکم صادر کنند. به این صورت دست کارفرما برای استثمار هر چه بیشتر کارگران باز گذاشته شده است.
وضعیت کارگران بدلیل قوانین ضدکارگری آنقدر متزلزل است که هیچ مانعی برای اخراج آنها توسط کارفرما وجود ندارد. کارگران قرارداد موقت حتی اگر سابقه کار بالایی هم داشته باشند، هیچگونه امنیت شغلی ندارند. به این صورت کارفرماها که بیشتر از نفرات حکومت هستند و یا روابط نزدیکی با حاکمیت دارند دست باز در اخراج کارگران خواهند داشت.
اخراج سلاح کارفرما در مقابل اعتراضات کارگری
در سال گذشته چندین نمونه از اخراج نمایندگان کارگران خبرساز شده بود. کارفرمایان بعد از هر اعتراض کارگری، ابتدا نمایندگان آنها را اخراج میکنند. به این صورت راه اعتراض سایرین، بخصوص کارگران قرارداد موقت را سد میکنند.
وزارت کار هم که بایستی در جهت احقاق حقوق کارگران گام بردارد، عملا به بازوی کارفرماها تبدیل شده است. در حال حاضر مجلس، دولت و قوه قضاییه کاملا در میز کارفرما بوده و هرگونه اعتراضی را به صورت‌های مختلف سرکوب میکنند. این در حالی است که وزرات کار در ابتدا می‌بایست در مقابل تصویب قوانین ضدکارگری حامی کارگران باشد. وزارت کار می‌بایست کارگران اخراجی را مورد حمایت خود قرار دهد. اما عملا در این رابطه بیشتر به سکوت و گاها حتی طرفداری از کارفرماها اقدام میکنند.
قراردادهای موقت همواره به ضرر کارگران است
به این صورت تا زمانی که قراردادهای موقت، پایه‌ای برای استخدام کارگران باشد، همه چیز به ضرر کارگران قرارداد موقت خواهد بود. در حال حاضر حتی بازرسی‌های وزارت کار نیز در اکثر مواقع توسط کارفرماها تنظیم می‌شود. در نتیجه همه چیز به نفع کارفرما تمام می‌شود.
کارگران به خوبی می‌دانند، تنها راه رسیدن به خواسته‌هایشان تعییر بنیادین در ساختار حکومتی است. بدلیل قوانین ضدکارگری هیچ اعتراضی در دراز مدت خواسته‌های کارگران را تامین نخواهد کرد. به همین دلیل بدنه اصلی تمامی اعتراضات ضدحکومتی را کارگران تشکیل می‌دهند. این نتیجه بلافصل پایمال کردن حقوق کارگران توسط حاکمیت می‌باشد.