کارگران چایکار که بخشی از آنها، کارگران فصلی محسوب می‌شوند، پس از پایان کار در مزارع چای، به مشاغل کاذب روی می‌آورند. برخی از این کارگران نیز، به کارگری در شالیزارها و دیگر مشاغل کارگری می‌پردازند.
نایب‌رییس اتحادیه چایکاران کشور، در ارتباط با وضعیت کارگران چای‌چین می‌گوید: «کارگرانی که در صنعت چای‌سازی کشور کار می‌کنند از کارگران فصلی هستند که در ۶ ماه از سال اشتغال دارند. این گروه از کارگران بیشتر مهاجر هستند. این کارگران مهاجر و از اهالی استان‌های آذربایجان هستند که با هدف اشتغال و کار در مزارع چای به مازندران و گیلان سفر می‌کنند. کارگران بومی استان، بیشتر دائمی هستند و تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی قرار دارند.»
پرویز شعبانی اضافه می‌کند: «دستمزد کارگران بومی بر اساس قانون کار است. اما کارگران مهاجر، به وسیله شرکت‌های پیمانکاری، در مزارع و کارخانه‌های چای مشغول به کار می‌شوند. دستمزد این کارگران بر اساس کیلوگرم چای خشک بدست آمده، پرداخت می‌شود. این امکان وجود دارد که گاهی، درآمد آنها از یک کارگر دائمی بیشتر باشد.»
نایب‌رییس اتحادیه چایکاران کشور می‌گوید:
«کارگران غیربومی با ساعات کاری حدود ۱۸ ساعت در روز و با دریافت روزانه ۸۰ هزار تومان، گاهی گوی رقابت را از کارگران بومی می‌ربایند و بعد از ۲۰ روز کار درآمدی بیشتر نسبت به یک کارگر دائم دارند. اما این کارگران غیر بومی، عمومأ، کارگران فصلی هستند و تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی هم قرار ندارند.
به گفته شعبانی: «پیش از اینکه کارگران آذری در مزارع چای مشغول به کار شوند، حدود ۲۰ تا ۲۵ کارگر در هر کارخانه چای‌سازی کار می‌کردند. حدود ۱۲۰ کارخانه چای‌سازی در استان‌های مازندران و گیلان وجود دارد. در حال حاضر، در هر یک از این واحدها به صورت میانگین ۳۰ تا ۴۰ کارگر مشغول به کار هستند.»
او می‌افزاید: «کارگران چایکار و بخصوص کارگران غیر بومی که کارگران فصلی محسوب می‌شوند، پس از اتمام کار در مزارع چای به مشاغل کاذب روی می‌آورند و برخی نیز به کارگری در شالیزارها و دیگر مشاغل کارگری می‌پردازند.»
به گفته شعبانی، کارگران فصلی مجبور هستند که امور محوله را انجام دهند و کار ثابتی ندارند. از این رو این کارگران وضعیت مناسبی ندارند.
دیدگاه ها