مسئولان جمهوری کشتار اسلامی، ۴۵ سال است که پاهای کثیف‌شان را با عبا و عمامه و چادر یا با کت و شلوار بر گلوی آزادی‌خواهان ایران گذاشته و با شقاوت هرچه تمام‌تر گلوی مردم را فشار می‌دهند تا بتوانند جنبش‌های آزادی‌خواهانه در ایران را متوقف کنند، ولی موفق نشده‌اند. به‌ویژه از شش سال پیش پس از اعتراضات دی‌ماه ۹۶ و آبان ۹۸ و قیام “زن، زندگی، آزادی” که مردم معترض ایران علنی در خیابان‌ها اعلام کردهاند که از کلیت جمهوری اسلامی بیزارند و خواهان سرنگونی این حاکمیت اسلامی فاشیستی شده‌اند، سرکوب و سانسور و بگیر و ببند شدیدتر شده است و روزی نیست که خبر اعدام عزیزی یا محکومیت زندانیان سیاسی و حتی زندانیان عمومی به حبس‌های سنگین یا اعدام را نشنویم.
مزدوران جمهوری اسلامی که بهتر از هر کسی می‌دانند ایران را با بحران‌های عمیق اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی روبرو کردهاند و مردم به شدت معترض آن‌ها هستند، وحشت‌زده و هراسان دوباره می‌خواهند چون دهه‌ی شصت، سرکوب‌ها را شدت بخشیده تا معترضان را ساکت و خانه نشین کنند، ولی موفق نخواهند شد، زیرا معترضان تنها اعضای سازمان‌های سیاسی و دگراندیشان نیستند، بلکه این کارگران و معلمان و زحمتکشان هستند که هر روز در خیابان‌ها و کارخانه‌ها و شهرها و روستاها به خیابان می‌آیند و اعتراض و اعتصاب می‌کنند. زنان مبارز نیز که شگفتی آفریده و پاشنه‌ی آشیل جمهوری اسلامی یعنی «حجاب اجباری» را از سر برداشته و دیگر حاضر نیستند دستاوردهای قیام شکوهمندشان را از دست بدهند و با تمام بگیر و ببند و محدودیت‌ها، در برابر این حاکمیت فاشیستی – اسلامی ایستاده‌اند.
اما در این شرایط فاجعه‌بار، باز هم مسئولان جمهوری اسلامی با وقاحت هر چه تمام‌تر سعی می‌کنند تبلیغات گسترده‌ای را در ایران و جهان کنند که در ایران دموکراسی و آزادی است و مردم آن‌ها را دوست دارند و جشن پیروزی جمهوری کشتارشان را برگزار می‌کنند، ولی دیگر نمی‌توانند این جشن‌ها را گسترده و راحت در خیابان‌ها برگزار کنند، زیرا علیرغم صرف هزینه‌های بسیار و امنیتی کردن شهرها و تهدیدهای فراوان، توان آن را ندارند که مردم را با وعده و وعید یا با تطمیع و اجبار، میلیونی به خیابان‌ها بکشانند. هم‌چنین به شدت هراس دارند که اجتماعات خیابانی حکومتی، به اعتراض‌های مردمی تبدیل شود.
هرانا اعلام کرده: «در یکماه گذشته میلادی (ژانویه ۲۰۲۴)، ایران با صدور ۳۵ حکم اعدام، بالاترین میزان صدور حکم اعدام در بیش از یک سال گذشته را شاهد بود. در همین دوره یک ماهه مجموعا ۸۶ فرد نیز اعدام شدند.». در سوم بهمن ۱۴۰۲ محمد قبادلو و فرهاد سلیمی و در نهم بهمن چهار زندانی سیاسی کورد به نام‌های پژمان فاتحی، وفا آذربار، محسن مظلوم و محمد فرامرزی در زندان قزلحصار کرج اعدام شدند و تعدادی از زندانیان سیاسی و عقیدتی، و زندانیان عمومی هم‌اکنون در خطر جدی اجرای احکام اعدام هستند. روز دهم بهمن نیز یک دانشجوی جوان بلوچ به نام سپهر شیرانی توسط نیروهای اطلاعات سپاه پاسداران در دانشگاه بلوچستان بازداشت و ۱۲ بهمن پیکر او پیدا شد و گفته شده یا با شلیک گلوله یا زیر شکنجه او را کشته‌اند. وریشه مرادی فعال سیاسی کورد نیز با اتهام بغی تفهیم اتهام شد. شهاب نادعلی جوزانی نیز با اتهام «بغی» به اعدام محکوم شد. ماموستا محمد خضرنژاد، روحانی اهل سنت کورد نیز به اتهام «فساد فی‌الارض» به اعدام محکوم شد. این زندانیان و چهارده زندانی سیاسی دیگر که به اعدام محکوم شده‌اند و بسیاری از زندانیان عمومی، زندگی‌شان به شدت در معرض خطر اعدام است.
در همین روزها ندا النشیف، معاون کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل در ماموریتی سه روزه از سوم تا پنجم فوریه ۲۰۲۴ (۱۴ تا ۱۶ بهمن ۱۴۰۲)، برای جلوگیری از خشونت به زنان و توقف اعدام ها به ایران سفر کرد. هرچند بسیاری از فعالان سیاسی و اجتماعی نگران این سفر و استفاده‌های تبلیغاتی جمهوری اسلامی بودند و بسیاری از زندانیان سیاسی و نهادهای مدنی در ایران نیز خواستار این شدند که ایشان از زندان‌ها بازدید کند و با زندانیان سیاسی و خانواده‌های دادخواه ملاقات داشته باشد، ولی نه تنها این حداقل خواست مبارزان در ایران متأسفانه متحقق نشد، بلکه مزدوران حکومتی به تجمع خانواده‌های دادخواه پرواز ۷۵۲ و دیگر خانواده‌ها حمله کردند. تاکنون ندا النشیف گزارشی از سفرشان به ایران ارایه نداده‌اند و به نظر می‌رسد که در توافقی با جمهوری اسلامی نتایج این سفر را حداقل تاکنون مخفی نگاه داشته‌اند که این رویه از اصل شفافیت، پاسخ‌گویی و مسئولیت‌پذیری و مبانی حقوق بشری به دور است و امیدواریم به زودی این گزارش را منتشر کنند. ما از کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل مصرانه انتظار داریم که پیگیرانه و با جدیت هرچه بیشتر جمهوری اسلامی ایران را تحت فشار شدید قرار دهند تا شاید خشونت به زنان و مردم مبارز ایران متوقف گردد و زندانیان از اعدام و شکنجه رهایی یابند.
ما مادران پارک لاله ایران به عنوان صدایی از جنبش مستقل دادخواهی مردم ایران، احکام صادر شده‌ی اعدام برای این زندانیان و دیگر زندانیان سیاسی و عمومی را به شدت محکوم می‌کنیم و خواهان لغو فوری تمام احکام اعدام در ایران هستیم. ما خود را شریک درد خانواده‌های زخم‌خورده و داغدار؛ محمد قبادلو، فرهاد سلیمی، پژمان فاتحی، وفا آذربار، محسن مظلوم و محمد فرامرزی و دیگر زندانیان کشته شده در زندان‌های مخوف جمهوری اسلامی ایران می‌دانیم و تا توان داریم فریاد دادخواهی‌شان را پژواک خواهیم داد. ما از مردم آزادی‌خواه و دادخواه ایران و جهان مصرانه می‌خواهیم که در برابر این همه سرکوب، جنایت، بی‌‌عدالتی و تبعیض سکوت نکنند و فریاد اعتراض‌مان را هر روز بلند و بلندتر کنیم زیرا تنها خود ما مردم هستیم که می‌توانیم جلوی بیدادگری این نظام فاسد، ظالم، جنایت‌کار و فاشیستی و دیگر نظام‌های دیکتاتوری و فاشیستی در سراسر دنیا را بگیریم.
از شما دادخواهان می‌خواهیم که برای دستیابی به مطالبات زیر با ما همراه شوید:
۱) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) لغو مجازات شلاق و اعدام از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شلاق، شکنجه، سنگسار و قصاص، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه‌هایی علنی، عادلانه و مردمی (مجازاتی به جز اعدام)، ۴) برخورداری از آزادی بیان، اندیشه، قلم بدون قید و شرط، ۵) برخورداری از آزادی پوشش و حق کنترل بر بدن بدون قید و شرط، ۶) برخورداری از حق اعتراض، اعتصاب، تجمع، تشکل، سازمان و احزاب مستقل، ۷) برخورداری از برابری حقوق شهروندی و رفع هرگونه تبعیض و ۸) جدایی دین از حکومت. ما اعتقاد عمیق داریم که ساختار سراپا فاسد، تمامیت‌خواه و دیکتاتوری مذهبی – ارتجاعی و غیر دموکراتیک حکومت اسلامی ایران باید در هم شکسته شود و طرحی نو در اندازیم.
مادران پارک لاله ایران
۲۲ بهمن ۱۴۰۲
کسب مدال طلای فرم چیانگ‌شو توسط زهرا کیانی
«افغانستان، تنها کشوری که در آن آپارتاید جنسیتی، به شکل ویران‌گر ادامه دارد»
افزایش خشونت دیجیتال علیه زنان روزنامه‌نگار
آمار قتل و اجبار به خودکشی زنان در فروردین‌ماه ١۴٠٣