اهمیت تشکل یابی درمبارزات کارگری و تحقق آلترناتیو کارگری

از دو دهه گذشته مبارزات کارگران در ایران گسترش داشته است. طی این سالها مبارزات فراگیر شده وبخش های مختلف مراکز کارگری را در برگرفته است. مبارزه برای امنیت شغلی، دریافت حقوق معوقه، بهبود شرایط کار، افزایش دستمزد ودریافت انواع پاداش ونیزایجاد تشکل های مستقل کارگری درزمره مطالباتی بوده است که در تجمعات و راهپیمایی ها واعتصابات کارگری بیان شده است. مبارزات کارگری طی این سالها، با توجه به فراز و نشیب آن، از تجارب زیادی برخوردار شده است. سطح مبارزات بالاتررفته، مطالبات روشن تر شده واتکا به نیروی اجتماعی خود گسترش پیدا کرده است. ایجاد تشکل های مستقل وسازماندهی برای تحقق مطالبات، تجارب موثری را در میان کارگران و نیز دیگر بخش های جامعه از سر گذرانده است. با اتکا به چنین تجاربی انواع خیزش های اجتماعی استبداد حاکم سرمایه داری در ایران را نشانه رفته اند. اگرچه این خیزش ها با نیروی سرکوب و کشتار و اعدام هربار فروکش کرده اند ولی شرایط عینی ناشی از وضعیت معیشتی و نیز انواع مطالبات اجتماعی گسترش مبارزات را به همراه داشته است که خود نقش مهمی در از کار انداختن نیروی سرکوب رژیم جمهوری اسلامی و تشدید بحران سیاسی سرمایه داری را در پی داشته است.

با وجود افزایش سطح مبارزات کارگری و اکنون گسترش آن به مراکز کلیدی نفت و گاز و صنایع فولاد و بیمارستانها ودر حالی که اعتراضات بازنشستگان سراسری تر و هماهنگ تر شده است، نه تنها هیچ تغییری در جهت بهبود شرایط معیشتی حاصل نشده است، بلکه انواع قوانین ضد کارگری از تغییرات در قوانین کار به نفع صاحبان سرمایه گرفته تا افزایش سن بازنشستگی تصویب و اجرا شده است. هیج درجه از افزایش مزد صورت نگرفته و با وجود حجم عظیم سرمایه که حاصل نیروی کار در ایران است، کارگران در ایران از پایین ترین سطح مزد در جهان و نیز منطقه برخوردار هستند. در حالی آموزش و بهداشت و درمان و مسکن پر هزینه ترشده است که کارگران از هیچ خدمات اجتماعی برخوردار نیستند. نیروی کار ارزان در ایران بیشترین سود را نصیب صاحبان صنایع و افزایش حجم عظیم سرمایه در ایران را در پی داشته است که ناشی از شدت استثماردر ایران است.

در چنین شرایطی و بهر درجه که سرمایه داری در ایران از طریق ایدئولوگهایش در اطاق بازرگانی خود را سازماندهی می کند وبهر درجه از طریق ارگانهای سرکوب و تفرقه در مبارزات کارگران مانع سازماندهی کارگران می شود، شرایط برای استثمار نیروی کار در ایران تشدید می شود. در برابر چنین روندی پیشروی  مبارزات کارگری در گرو چیست؟ لازمه آن مبارزه است که دست به نقد موجود است. در این مبارزات آحاد کارگران در گیر در آن آنگاه به نیروی خود متکی می شوند، آنگاه ازآگاهی طبقاتی برخوردار می شوند که مبارزه را متشکل و با نیروی جمعی پیش ببرند. 

نهادهای کارگری که از درون مبارزه ایجاد می شوند به آن نیروی اجتماعی تبدیل می شوند که می توانند توازن قوای اجتماعی موجود را تغییر داده  انواع سیاست های سرمایه داری را به عقب رانده و به مطالبات خود نایل شوند. هر درجه از رشد و گسترش تشکل های اجتماعی کارگران در محیط کار و زیست افق مبارزات سراسری وایجاد تشکل های سیاسی را می گشاید. این آن مسیری است که می تواند آحاد کارگران را به صورت طبقه ای اجتماعی متکی بخود در دسترس کل جامعه قرار دهد و کارگران وجایگاهشان در تولید نیازهای مادی جامعه را از نیرویی بالقوه به نیروی بالفعل مبدل کند. 

آلترناتیو کارگری به عنوان آلترناتیویی که در دسترس مطالبات کلیه بخش های تحت ستم و استثمارجامعه است چنین شکل می گیرد. آلترناتیو کارگری طبقه کارگر متشکل است. ما که درگیر چنین مبارزه ای هستیم و منافع خود را به آن گره زده ایم ضروری است خود را متشکل کنیم  و با استفاده از توانایی ها و امکانات موجود نیازهای چنین مبارزه ای را پاسخ دهیم! 

نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران ـــ خارج کشور

اسفند 1402 ـ فوریه 2024